Przykłady dzieł włoskich rzeźbiarzy z Bode Museum

ARNOLFO DI CAMBIO, włoski rzeźbiarz i architekt XIII wieku. Urodził się ok. 1240-45 roku w miejscowości Colle di Val d'Elsa (30km na północny-zachód od Sieny); zmarł pomiędzy 1300 a 1310 rokiem (prawdopodobnie 8 marca 1302 bądź 1308 roku) we Florencji. Uznawany za jednego z największych budowniczych i architektów schyłku XIII wieku.

Był najlepszym uczniem i współpracownikiem Nicoli Pisano. W 1265 pracowali razem przy wykonaniu ambony w katedrze w Sienie. Wraz z rodziną Pisanich uczestniczył również przy wykonaniu fontanny. W latach 1277-1296 działał w Sienie, Perugii, Rzymie. W 1277 roku był w Rzymie na służbie u Karola I Andegaweńskiego. Wykonał dla niego portretową statuę, która jest jedną z najwcześniejszych od czasów starożytnych. Około 1282 roku ukończył nagrobek kardynała Guillaume de Braye w kościele św. Dominika w Orvieto, którym wyznaczył typ nagrobka przyściennego na wiele kolejnych stuleci.

Monumentalny charakter pracy Arnolfo di Cambio pozostawił swoje piętno na wyglądzie Florencji. Od 1296 roku mieszkał we Florencji, gdzie pracował głównie jako architekt. Rozpoczął wtedy budowę florenckiej katedry - Santa Maria del Fiore. Do jej fasady wykonał dekoracje rzeźbiarskie – figury w dolnej jej partii, niestety zniszczone w 1589 roku. Inne jego dzieła architektoniczne nie są udokumentowane, ale przypisuje mu się prace przy budowie kościoła Santa Croce i Palazzo Vecchio. Inne jego dzieła: Pomnik Riccardo Cardinal Annibaldi (1276), Pomnik papieża Bonifacego VIII (1300), Fontanna Spragnionych Ludzi w Perugii, Madonna o szklanych oczach, Grób Honoriusza IV, tabernakulum w kościele San Paolo Fuori le Mura (1285) i Santa Cecilia (1295). Przypisuje mu się wykonanie statuy z brązy św. Piotra do Bazyliki św. Piotra na Watykanie oraz pomnika papieża Hadriana V (1276).

„Madonny na tronie”/”Madonna tronująca”

Arnolfo di Cambio

1270 rok

rzeźba, marmur

wys. 79 cm, szer. 41 cm, gł. 27 cm

pierwotnie prawdopodobnie w kaplicy Wniebowzięcia w katedrze w Pizie

obecnie dzieło zbiorów Muzeum im. Bodego (Bode Museum)

 Figura Madonny na Tronie, inaczej Madonny tronującej autorstwa Arnolfa di Cambia z 1270 roku, wykonana z marmuru o wymiarach 79 x 41 x 27 cm. Jej pierwotną lokalizacją była prawdopodobnie kaplica Wniebowzięcia w katedrze w Pizie, obecnie dzieło należy do zbiorów Muzeum Rzeźby i Sztuki bizantyjskiej w Berlinie. Rzeźba zachowała się uszkodzona – Madonna nie ma przednich części rąk oraz pozbawiona jest figury Dzieciątka, na co wskazuje płasko wyprofilowane lewe udo Marii.

Rzeźba o tematyce religijnej, figuralna, samodzielna, zwarta. Ciało Marii wyprostowane z głową przechylona w lewą stronę. Lekko wydłużone proporcje. Fałdy sukni mięsiste i wyraźnie zaznaczone, rytmicznie i schematyczne rozmieszczone. Miejscami powierzchnia głęboko opracowana, co daje wyraziste akcenty cienia. Powierzchnia marmuru wypolerowana, wszystkie partie opracowane równie starannie. Detal zaznaczony w subtelny sposób, na przykład wzór na brzegach szaty.

Podobna taka jego rzeźba Madonny z Dzieciątkiem z 1310 roku znajduje się w Muzeum dell'Opera del Duomo we Florencji, co umożliwia odtworzenie w oglądzie uszkodzonych elementów.

W zbiorach Muzeum Rzeźby i Sztuki Bizantyńskiej znajduje się jeszcze jedno dzieło Arnolfo di Cambio – „Śmierć Marii” (ok. 1300 rok)

GIOVANNI PISANO, włoski rzeźbiarz i architekt, żyjący na przełomie XIII i XIV wieku. Uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów średniowiecznych, epoki gotyku w Europie. W swych dziełach łączył elementy zaczerpnięte z klasycznego antyku z formami północnoeuropejskiego gotyku.

Urodził się prawdopodobnie w Pizie pomiędzy rokiem 1245 a 1250, zmarł w Sienie po 1314 a przed 1319 rokiem. Był synem, uczniem i współpracownikiem Niccola Pisano (1220/25 - 1278/84); stoją razem na czele tradycji włoskiej rzeźby. Często pracowali razem, na przykład przy wykonaniu ambony z sieneńskiej katedry (1265-68) i reliefie fontanny na placu katedralnym w Perugii (1278). Niektóre z ich dzieł są trudne do przypisania konkretnie jednemu bądź drugiemu, gdyż odznaczają się dużym podobieństwem i stylistycznie podobnym stylem, szczególnie przy tych pierwszych dziełach Giovannina. Szybko jednak się usamodzielnił i wypracował własny styl.

Pracował głownie w rejonie Toskanii - Pizie, Sienie i Pistoii. Pierwszym jego samodzielnym dziełem była Madonna z kości słoniowej znajdująca się w katedrze w Pizie. W latach 1277-84 wykonał w Pizie figury rzeźbiarskie do ozdoby Baptysterium z zewnątrz. Żywość posągów potwierdza, że porzucił on spokojny styl ojca. Figury te stanowią też pierwszy przykład włączenia monumentalnej rzeźby do architektury we Florencji Następnie pracował w Sienie (1284-1296), gdzie był wyznaczony głównym architektem dekoracji fasady katedry w tymże mieście. Eleganckie figury, które wykonał pokazują jego tendencje do mieszania motywów gotyckich z antycznymi. Obecnie w fasadzie katedry znajdują się kopie tych figur, a bardzo zniszczone oryginały są w muzeach. Fasada ta była jednym z pierwszych przykładów stylu gotyckiego w architekturze włoskiej i ma zarazem najbardziej ozdobioną fasadę ze wszystkich gotyckich katedr włoskich. Uchodzi również za pierwszy najstarszy przykład włoskiej fasady gotyckiej z programem figuralnym. W 1296 roku rozpoczął pracę przy budowie kościoła San Giovanni w Pizie. Rok później rozpoczął pracę nad amboną dla kościoła Sant' Andre w Pistoia. Założona jest na sześcioboku i ma typową gotycką formę architektoniczną, jednak zamiast łuków z trójliśćmi znajdują się lancetowate ostrołuki. Składa się z pięciu płyt płaskorzeźbionych przedstawiających: Zwiastowanie Marii i Narodzenie Chrystusa; Adorację, Sen Trzech Króli i ostrzeżenie Józefa przez anioła; Rzeź Niewiniątek oraz Sąd Ostateczny. Pracę kończy w 1300 bądź 1301 roku i niemalże od razu rozpoczyna wykonanie ambony dla katedry w Pizie (prace trwały między 1302 a 1310/11 rokiem). Obie ambony były skonstruowane podobnie i zarazem analogicznie do dzieł jego ojca (ambona z Baptysterium w Pizie i ambona katedry w Sienie). Aczkolwiek postacie u młodszego Pisana w swych eleganckich formach i silnym nacechowaniu emocjonalnym wyraźnie nawiązują do francuskiego gotyku; widoczne są inspiracje gotyckimi francuskimi płaskorzeźbami z kości słoniowej. Dramatyczne sceny z pizańskiej ambony stanowią niezaprzeczalnie jego arcydzieło. Jego ostatnie dzieło prawdopodobnie pochodzi z 1313 roku i stanowi monumentalny nagrobek Małgorzaty Brabanckiej, zmarłej w 1311 roku, wykonany na prośbę jej męża Henryka VII.

„Engelpietà” (zmarły Chrystus w towarzystwie aniołów)
fragment ambony z katedry w Pizie
Giovanni Pisano
ok. 1300 rok

marmur
wys. 44 cm, szer. 45 cm, gł. 36 cm
dzieło zbiorów Muzeum im. Bodego (Bode Museum)

„Engelpietà”, czyli przedstawienie zmarłego Chrystusa w towarzystwie aniołów, autorstwa Giovannina Pisano, z ok. 1300 rok wykonane z marmuru. Stanowi fragment ambony z katedry w Pizie i jest to jedno z najwcześniejszych przedstawień zmarłego Chrystusa w otoczeniu aniołów, a nie Marii. Obecnie fragment ten, o wymiarach 44 x 45 x 36, należy do zbiorów Muzeum Rzeźby i Sztuki Bizantyjskiej w Berlinie.

Dzieło to stanowi wysoki relief, ale miejscami opracowane jest pełnoplastycznie, niestety większość trójwymiarowych partii uległa uszkodzeniu. Postać Chrystusa w centrum, a po jego bokach anioły.

Ambona z katedry w Pizie znajdowała się w prawym chórze, ale została zniszczona w pożarze w 1595 (bądź 1599) roku, a ocalałe części zostały zdemontowane. W 1926 roku została złożona ponownie, nie wszystkie części wróciły jednak na dawne miejsce; większość fragmentów, jak na przykład ten, znajdują się w różnych muzeach; zastąpiono je kopiami.

Ambona założona na oktogonie (podobnie jak ta sieneńska wykonana przez jego ojca), stoi na zaokrąglonym cokołem. Zdobi ją dziewięć scen z Nowego Testamentu. Narracja w płaskorzeźbach jest zawiła i stłoczona. Umieścił też nowe sceny jak np. epizody z życia Jana Chrzciciele czy Chrystus przed Kajfaszem. Relief jest ryty głęboko, a momentami niektóre elementy są całkowicie opracowane. Można też zaobserwować nietypowe, odmienne proporcje wśród figur.

Inne dzieła Giovannina Pisano ze zbiorów Muzeum Rzeźby i Sztuki Bizantyńskiej to: Figura Ukrzyżowanego Chrystusa z krucyfiksu (ok. 1305 rok) oraz figura Madonny z Dzieciątkiem (ok. 1314 rok).

Przykłady rzeźby z Bode Museum

Arnolfo di Cambio, Śmierć Marii

Arnolfo di Cambio był włoskim rzeźbiarzem i architektem okresu późnego gotyku. Żył w latach 1240-1300/1310 (inni badacze podają jako datę urodzenia rok 1254). Jego prace rzeźbiarskie inspirowane są stylem Nicola Pisano, którego di Cambio był najzdolniejszym uczniem. Artyści wspólnie wykonali ambonę katedry sieneńskiej. Po ukończeniu tego dzieła (po 1268 roku) di Cambio stał się samodzielnym artystą.    W roku 1277 rozpoczął służbę na dworze króla Karola z Anjou, wtedy wykonał rzeźbiarski portret pracodawcy w roli rzymskiego senatora. Najlepszy czas działalności artysty przypada na lata, w których tworzył w Rzymie. W latach 90. XIII w. Arnolfo di Cambio zaczął kierować pracami mającymi na celu wzniesienie katedry Santa Maria del Fiore we Florencji (w miejscu wcześniejszego kościoła Santa Reparata). Di Cambio nie ukończył budowy, po jego śmierci kontynuowali ją m.in. Giotto czy Andrea Pisano.

Jego dzieło rzeźbiarskie Śmierć Marii, znajdujące się obecnie w Berlinie, było częścią dekoracji rzeźbiarskiej katedry we Florencji. Rzeźba wykonana została z marmuru około roku 1300 (czyli pod koniec życia artysty); ma wymiary 60x170x50 cm. Możliwe, że stanowiła ona część tympanonu katedry, który nie zachował się w całości. Fragment ten jest poważnie uszkodzony, gdyż nie zachowała się twarz Marii. Dzieło przedstawia grupę figuralną w układzie horyzontalnym. Nogi leżącej Marii obejmuje postać klęczącego apostoła Jana. Z przedstawienia bije monumentalizm, potęgowany przez sztywną pozę Marii. Szaty są dokładnie opracowane, ich liczne fałdy dodają pewnej dekoracyjności oraz plastyczności całemu przedstawieniu. Kolejnym elementem ornamentalnym są włosy Jana, które zostały wycyzelowane niczym w antycznych greckich posągach. Łączenie gotyckich i antycznych wyobrażeń formalnych było charakterystyczną cechą twórczości Arnolfo di Cambio.

Apostoł Jan na piersi Chrystusa

Prawdopodobnie rzeźba ta jest drewniana, pokryta z wierzchu polichromią. Wysokość jej wynosi 89 cm,     a szerokość 47 cm. Dzieło to pochodzi z ok. 1310 roku, ma ścisły związek z tematyką religijną. Postacie są pełne wdzięku, życia, spokojne, racjonalne, realistyczne, swobodne w gestach, postawie, mimice twarzy. Fałdy ich szat są miękkie, łyżkowate.

Według Ewangelii św. Jana umiłowany uczeń Chrystusa, spoczywał na Jego piersi podczas Ostatniej Wieczerzy. Rozumiano to jako przypowieść, model zjednoczenia człowieka z Bogiem. Grupy rzeźb tego typu były popularne w XIV w., zwłaszcza w klasztorach w południowych i zachodnich Niemczech                i Szwajcarii. 

Matka Boża na tronie

Figura ta powstała ok. 1200 roku, pochodzi rodem z Włoch. Jej wzrost to 190 cm, a szerokość 54cm, natomiast waga wynosi 70 kg. Jest to wielkie dzieło europejskiej architektury romańskiej. Postacie są wzorowane na czołowych modelach bizantyjskich, charakteryzuje je silne marszczenie odzieży. Matka Boska jest przedstawiona, jako ta która ma wskazać na drogę Chrystusa, Nowego Przymierza.

Przykłady czeskiego malarstwa średniowiecznego w Gemäldegalerie

Madonna tronująca z Dzieciątkiem zwana także Kłodzką Madonną datowana na około 1350 rok. 

Wymiary: 186 x 95 cm 

Technika: tempera. 

Podłożem jest topolowa deska pokryta cienkim lnem.

Pierwotnie obraz znajdował się w Kłodzku w klasztorze augustianów, a 1904 roku został zakupiony przez berlińskie Muzeum Cesarza Fryderyka od Królewskiego Gimnazjum Kłodzkiego, gdzie później znajdował się obraz. Ufundowany został przez Arnosta z Parubic, arcybiskupa Kłodzka i pierwszego arcybiskupa Pragi, doradcy króla Czech i cesarza Karola IV Luksemburskiego, a także inicjatora założenia Uniwersytetu w Pradze.

Wykonawcą był nieznany bliżej malarz czeski, najprawdopodobniej działający na dworze Karola IV Luksemburskiego. Kiedyś wielu badaczy uważało ten obraz za dzieło tzw. Mistrza z Wyższego Brodu.

Obraz przedstawia Maryję trzymającą Dzieciątko Jezus. Maryja siedzi na masywnym, monumentalnym niebiańskim tronie. Na niego składa się motyw architektury gotyckiej. W dolnym lewym narożu obrazu znajduje się postać klęczącego u stóp Maryi donatora Arnosta z Parubic. Jest ona stosownie pomniejszona w stosunku do Maryi. Na stopniu tronu znajdują się atrybuty władzy kościelnej biskupa: rękawiczki, mitra oraz pastorał. Maryja symbolizuje Eklezję. Anioł nakłada na Jej głowę koronę, która wraz z jabłkiem i berłem świadczy o królewskości Maryi. Dzieciątko trzyma w dłoni zwój. Nagie deski za Maryją, jak i w aureoli Chrystusa sugerują drzewo krzyża. Kolejnym elementem symbolicznym są lwy znajdujące się w domkach u góry po bokach Maryi odnoszące się do mądrości króla Salomona.

Obraz prezentuje wysoką wartość artystyczną. Powstał w okresie największego rozkwitu królestwa czeskiego. Widoczna jest w nim bizantyńska tradycja malarstwa ikonowego, która pojawiła się w rejonach Europy Środkowej przez związki Luksemburgów z Włochami.

Dominujące są akcenty wertykalne. Wyszukane i umiejętne jest rozłożenie akcentów barwnych z przewagą tonów łamanych: rozmaite czerwienie zestawione z żółcią, brązami, złotem. Barwy i wątek linearny dekoracyjnie określają kształt przedmiotów i postaci.

Ukrzyżowanie , zwana także Ukrzyżowaniem Kaufmannów datowane na około 1360 rok. 

Technika: tempera

Podłoże: płótno na tablicy

Wymiary: 67 x 29,5 cm

Wykonawcą był anonimowy malarz czeski. Wskazuje się na pochodzenie tego obrazu z tego samego rejonu, co Madonna Kłodzka. Widoczne są też pewne podobieństwa stylowe między nimi.

Prawdopodobnie stanowił ten obraz środkową część tryptyku. Jest to przedstawienie momentu, kiedy ślepy rzymski centurion zadaje Chrystusowi ranę w Jego bok i odzyskuje dzięki krwi Chrystusa wzrok. Pokazani są też karykaturalni żołnierze z dzikimi twarzami, którzy grają o Chrystusowe szaty. Postać Chrystusa jest kontrastująco spokojna w porównaniu z widokiem konających, skręcających się łotrów.

Dół obrazu jest wypełniony szczelnie kolorowymi postaciami, natomiast góra przedstawiająca trzy krzyże jest stosunkowo stonowana, ze złotym tłem. Występują akcenty wertykalne, a górna część obrazu zakończona jest ściętym trójkątem.

Wybrane dzieła Gemäldegalerie

Złożenie do grobu Marii

Ołtarz

Autor: Giotto di Bondone (1266/1276 - 08.01.1337, Florencja), malarz

Data powstania: 1310

Materiał:Topola

Rozmiar: 75 x 179 cm

Giotto di Bondone jest to malarzem uznanym za pierwszego, który przełamał tradycje bizantyjskie i wprowadził realistyczną trójwymiarowość do malarstwa europejskiego. Pracował we Florencji, Asyżu, Padwie. Jego główne dzieła to freski w kaplicy Scrovegni (kościół Santa Maria dell' Arena) w Padwie oraz w kaplicach Peruzzich i Bardich w kościele Santa Croce we Florencji. Był uczniem Cimabuego. Zajmował się także architekturą- zaprojektował campanillę przy katedrze florenckiej.

Giotto stworzył nowy system obrazowania, później zwany giottowskim, którego zasadniczą cechą było komponowanie jednolitej przestrzeni opartej na regule zbiegu linii ku środkowi i wypełnianie tej przestrzeni postaciami i elementami otoczenia w ich pełnym trójwymiarowym kształcie. Jego malarstwo cechuje brak dekoracyjności i monumentalizm. Jego postacie na malowidłach mają wydłużone oczy. Widać tutaj także dążenie do realizmu.

Złożenie do grobu.

Autor: Ugolino di Nerio, zw. Ugolino da Siena 

Data powstania: ok. 1325 r.

Technika: Malarstwo tablicowe na topolowej desce

Wymiary: 40,8x58 cm.

Ugolino di Nerio był artystą włoskim żyjącym na przełomie XIII i XIV wieku (lata 1280?-1349). Około roku 1315 Ugolino di Nerio stał się artystą samodzielnym. Jego działaność artystyczna przypada na lata 1317-1327. Artysta tworzył wtedy w swoim rodzinnym mieście, Sienie, a także we Florencji.

Styl malarza ulegał przemianom na przestrzeni lat. Z początku pozostawał on pod wpływem Duccia, którego naśladowcą i prawdopodobnie uczniem był. Póżniej (ok. roku 1320) di Nerio zaczął kłaść większy nacisk na kolor, szczególnie czerwień i złoto ( taka dekoracyjność charakterystyczna jest dla szkoły sieneńskiej. Inspiracją dla di Nerio mógł być Simone Martini). Artysta wykonał wiele fresków w kaplicach włoskich kościołów. W kaplicy Rudolfa z Bardich w kościele Świętego Krzyża (Santa Croce) wykonał obraz ołtarzowy techniką temperową.

Jego najważniejszą, a także jedyną podpisaną pracą jest poliptyk ołtarzowy z florenckiego kościoła Santa Croce, datowany około 1325 roku. Podpis pod ołtarzem brzmi: „Ugolinus de Senis me pixit” - znaczy to „Namalował mnie Ugolino z Sieny”. Dzisiaj części tego dzieła rozsiane są po całym świecie, znajdują się także w Gemaldegalerie w Berlinie. Oprócz Santa Croce, di Nerio wykonał także szereg ołtarzy dla innych kościołów. Ich części również znajdują się w muzeach na całym świecie (np. w USA).

Złożenie do grobu, znajdujące się obecnie w berlińskiej Gemaldegalerie, stanowiło pierwotnie część predelli (podstawy spoczywającej bezpośrednio na mensie ołtarzowej) z nastawy ołtarzowej kościoła Santa Croce we Florencji. Malowidło przedstawia scenę, gdy nad martwym Chrystusem pochylają się: aniołowie, Maria, a także trzy kobiety oraz dwóch mężczyzn. Grupa figuralna umiejscowiona została wewnątrz abstrakcyjnego, kamienistego krajobrazu na złotym tle. Zastosowane zostały szczątkowo zasady perspektywy, co widać chociażby w ustawieniu grobu Chrystusa pod kątem. Ukazane postaci zostały także ukazane w różnorodnej odległości od oka widza, dzięki czemu widzimy jak gdyby trzy plany: przed grobem Chrystusa, sam grób oraz to co znajduje się za nim. Tak więc pomimo abstrakcyjnego tła postaci zajmują jakieś określone miejsce w przestrzeni. Ponadto następuje zróżnicowanie pod względem mimiki, gestykulacji, aż po kolor ubrań żałobników. Jeśli chodzi o barwy, dominują barwy ciepłe: złoto, beże, brązy, pomarańcze. Akcenty chłodnych barw widoczne są na szatach postaci. Kolory są intensywne, co charakterystyczne jest dla szkoły sieneńskiej. Kolor traktowany jest lokalnie, ale występuje jego modulacja, chociażby w obrębie szat – ukazana zostaje ich plastyczność, załamywanie się materiału i jego fałdy. Typowo średniowieczne jest ukazanie złotych nimbów okalających głowy przedstawionych postaci.

Tronująca Madonna z Dzieciątkiem i fundatorem

Twórca: Guariento di Arpo (1310-1368/1370.09.22, Padwa), malarz włoski

Data powstania: do 1355/1360 roku

Alternatywny tytuł: środkowy panel z poliptyku

Materiał: topola

Wymiary: 103,8 x 84 x 62,5 i 55,3 (powierzchnia rysunku)

Na głównej osi znajduje się Madonna Tronująca z Jezusem na rękach. Madonna ubrana jest w niebieską szatę ze złoceniami, natomiast Jezus w złotą. Maryja posiada koronę bogato zdobioną, oboje mają aureole złote. Maryja siedzi na białym tronie ze zdobieniami w kolorach czerwieni i zieleni. Oparcie tronu jest jakby trójstopniowe, na końcach każdego stopnia po obu stronach znajdują się klęczące anioły w białych szatach odwrócone w stronę Maryi. W lewym dolnym rogu znajduje się znacznie pomniejszona postać fundatora, ubrana w czerwone szaty. Kolorystyka jest wyrazista, kontrastowa, tło jest złote. Wszystkie elementy znajdujące się na obrazie pochodzą z epoki gotyku.

Ołtarz ikonografii franciszkańskiej

Józef uznaje Maryję jako Matkę Mesjasza

Twórca: Erfurt

Data powstania: 1350/1360 rok

Technika: tempera na złotym tle

Typ: Malarstwo panel

Rozmiar: 39,5 x 27,4 cm;

Stan: Fragment

Wcześniej Przechowywanie / Lokalizacja : Prywatna kolekcja ( Berlin i Londyn )

Na tym fragmencie ołtarza znajduje się po lewej stronie starszy człowiek, najprawdopodobniej Józef w postawie siedzącej na gotyckiej ławie podtrzymując jedną ręką inskrypcję. Obok niego po prawej stronie siedzi brzemienna Maryja z pochyloną głową z aureolą. Na drugim planie po obu stronach znajdują się anioły grające na instrumentach. W tle widać konstrukcję architektoniczną w gotyckim stylu. Wszystkie elementy znajdujące się na przedstawieniu, takie jak ubrania wyposażenie wnętrza pochodzą z epoki gotyku. Jest to malarstwo linearne. Mocno zaznaczone są kontury.

Utrzymane to jest w stonowanych ciemnych barwach ozdobionych elementami złotymi.

Étienne Chevalier i św. Stefan

Autor: Jean Fouquet (1420-1477/81, Tours), malarz

Data powstania: do 1454/56

Technika: olej na drewnie

Wymiary: 96.90 x 88.20 cm

Jean Fouquet - francuski malarz tablicowy, miniaturzysta i portrecista,nadworny malarz Karola VII i Ludwika XI. Prawdopodobnie uczył się w paryskiej pracowni miniatorskiej, być może u Mistrza Bedforda. Między 1446 a 1448 przebywał we Włoszech, gdzie zetknął się z tamtejszą sztuką. W jego dziełach, a zwłaszcza sposobie przedstawiania ludzkiej postaci i przestrzeni, wyraźne są wpływy włoskiego malarstwa wczesnego renesansu. Widoczna jest również znajomość perspektywy linearnej. Fouquet wprowadził do malarstwa francuskiego elementy renesansowe. Korzystał również z dorobku artystów niderlandzkich.

Obraz przestawia zleceniodawcę stojącego obok swojego patrona – św. Stefana. Étienne, ubrany w gruby czerwony kaftan z futerkiem, ma ręce złożone w geście modlitewnym. Święty Stefan jedną rękę trzyma na ramieniu Chevaliera, a w drugiej ma Biblię z leżącym na niej kamieniem, który stanowi aluzję do męczeńskiej śmierci przez ukamienowanie; w taki bowiem sposób święty ten zginął. Z głowy świętego Stefana płynie krew. Postaci prezentują się pełnoplastycznie na tle szlachetnej architektury marmurowych płaszczyzn ścian   i delikatnie zdobionych pilastrów i lizen. Prawdopodobnie obraz ten wiążę się z Dame de Beaute, Maryją z Dzieciątkiem z Antwerpii. Oba obrazy, tworzące dyptyk znajdowały się do roku 1775 w Melun- tak w każdym razie twierdził Denis Godefroy, historyk z XVIII wieku. Przypuszczał on nawet, że Madonna ma rysy Agnes Sorel, królewskiej metresy. Zleceniodawca Etienne Chevalier był królewskim skarbnikiem, wykonawcą testamentu Sorel i jej kochankiem.

Dyptyk z Melun- Madonna z Dzieciątkiem:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Jean_Fouquet#mediaviewer/Plik:Jean_Fouquet_005.jpg

Bode Museum

Muzeum Bodego powstało w latach 1897-1904 na podstawie projektu królewskiego architekta Ernsta von Ihne. Pierwsza nazwa muzeum została nadana na cześć cesarza Fryderyka III-Muzeum Cesarza Fryderyka. W latach 50. XX wieku muzeum nadano imię pierwszego dyrektora muzeów królewskich Wilhelma von Bode. Obecnie opiekę nad tą instytucją sprawuje Fundacja Pruskiego Dziedzictwa Kultury. Znajdziemy tu kolekcje sztuki bizantyjskiej, kolekcje rzeźb z kości słoniowej, dział numizmatyczny zawierający zbiory monet od VII w. p.n.e. do XX wieku oraz kolekcję malarstwa.

Gemäldegalerie - Plan muzeum

Wyniki wyszukiwaniaürer

Gemäldegalerie- Galeria Malarstwa w Berlinie

Gemäldegalerie jest to jedno z ważniejszych muzeów sztuki w stolicy Niemiec. Stanowi część Berlińskich Muzeów Państwowych nad którą to instytucją opiekę sprawuje Fundacja Pruskiego Dziedzictwa Kulturowego.

Znajdziemy tutaj dzieła poświęcone dawnemu malarstwu niemieckiemu i europejskiemu XIII-XIX wieku.

W tym samym gmachu, oprócz galerii malarstwa mieści się także Gabinet Rycin (niem. Kupferstichkabinett), Biblioteka Sztuki (niem. Kunstbibliothek) oraz Muzeum Rzemiosła Artystycznego (niem. Kungstgewerbemuseum). 

Budynek położony jest na terenie nowoczesnego centrum kultury znanego jako Kulturforum, znajdującego się niedaleko placu Poczdamskiego, w obrębie dzielnicy Tiergarten. 

Kulturforum Berlin